Wijk bij Duurstede

WIJK BIJ DUURSTEDE – De gemeenteraad nam afgelopen week het bestemmingplan voor de bouw van een appartementencomplex op het voormalige Wijkhuis-terrein aan. Hiermee komt er eindelijk zicht op de bouw van 43 sociale woningen. Dankzij de SP kunnen omwonenden hier meedenken over hoe pand er straks uit komt te zien. De raad nam een oproep van Frans van der Tol hiervoor over. ‘De gemeente heeft nu de opdracht om met de omwonenden en Viveste de plannen verder uit te tekenen’, legt de SP-er uit.

Het plan om op het oude Wijkhuis te slopen voor 43 sociale huurwoningen kwam al uit de hoed van het vorige college, met de SP wethouders. Het huidige college kwam na meer dan 3 jaar stilte eindelijk met een bestemmingsplan naar de raad. Van der Tol mopperde over de doorlooptijd. ‘De crisis krijgt de schuld of adviseurs die Viveste of de gemeente bij stonden. Het is voor ons een bewijs dat woningbouw nu niet echt een topprioriteit is voor het college van VVD, GroenLinks en PCG’, aldus het raadslid.

Een tweede klacht ging over de behandeling van de omwonenden. Zij woonden enkele digitale bijeenkomsten bij, maar kregen hier enkel informatie en hoorden niks over meedenken. ‘Het ging weer zoals het vroeger ging. Het college komt met een plan en men mag tekenen bij een kruisje. Dat gebeurde ooit ook bij de Hoogstraat, voordat het SP nog in het college zat. Helaas zien we vaker bij plannen komen, waarbij inwoners het nakijken hebben. En dat van een college dat het juist steeds heeft over meedenken en draagvlak zoeken’, zegt Van der Tol.

De SP-er zocht wel contact en kwam hierna met een voorstel voor de gemeenteraad om de omwonenden aan tafel te zetten bij verder uittekenen van de plannen. De raad en de nieuwe VVD-wethouder Hans Buitelaar namen de plannen over. ‘Gelukkig lijkt deze wethouder de vraag van omwonenden wel op te pakken. We hebben Viveste al benaderd en zij vinden dit prima, graag zelfs. Nu maar hopen dat dit gaat lopen en de woningen er eindelijk gaan komen en dat met draagvlak van de buurt. Wij houden de vinger aan de pols’, eindigt Van der Tol.